Πως να πάτε
Η πιο σύντομη οδός -αν και ελαφρώς τεθλασμένη- είναι μέσω Κωνσταντινούπολης με την Τurkish Airlines. Θα πάρετε την απογευματινή πτήση για την Πόλη (σε πενήντα λεπτά είστε εκεί) και ύστερα τη βραδινή για το Κέιπ Τάουν, όπου θα φτάσετε έπειτα από περίπου δέκα ώρες ταξίδι, κατά τις 12 το μεσημέρι της επομένης. Η έκδοση βίζας δεν απαιτείται για τους Ευρωπαίους πολίτες. Αλλες εταιρείες στις οποίες μπορείτε να απευθυνθείτε είναι οι British Airways, Lufthansa, Air France, KLM, Qatar, Etihad, Emirates και άλλες.
Το αεροδρόμιο του Κέιπ Τάουν απέχει 15 χλμ. από την πόλη κι ένα ταξί θα σας κοστίσει κάπου στα 15 ευρώ. Μπορείτε ωστόσο να δοκιμάσετε τα μικρά λεωφορεία (βαν, για την ακρίβεια) που θα σας αφήσουν επίσης έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου σας, αλλά στη μισή τιμή.
Που να μείνετε
Η Πατρίτσια Σουλτς, στο βιβλίο της «1.000 μέρη που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις», προτείνει να καταλύσετε στο ξενοδοχείο Ellerman House και να πιείτε το τσάι σας στο ξενοδοχείο Mount Nelson. Εγώ λέω να κατευθυνθείτε εξαρχής στο Mount Nelson - εκτός εάν προτίθεστε να δώσετε 400 ευρώ το βράδυ για ένα δίκλινο. Βέβαια, το Mount Nelson βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη και είναι βουτηγμένο σε απέραντους κήπους με ιβίσκους και τριανταφυλλιές (πολλά φυτά για τα γούστα μου). Γι' αυτό και η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως, αν θέλετε να μείνετε πλάι στη θάλασσα, στο παλιό λιμάνι, εκεί όπου στέκονται παρατεταγμένα τα εστιατόρια, τα μπαρ και οι τουρίστες, να αναζητήσετε είτε το Cape Grace, είτε το Table Bay (λίγο πιο ρομαντικό), είτε ακόμη το Victoria & Alfred (λίγο πιο φθηνό).
Εγώ έμεινα στην καρδιά της πόλης, στο νούμερο 38 της Long street, στο Grand Daddy, ένα ξενοδοχείο αποικιακού ρυθμού πλήρως ανακαινισμένο, στη ζέση της νυχτερινής ζωής, με μια ιδιαιτερότητα που το έχει κατατάξει στο βιβλίο Γκίνες: στην οροφή του έχουν εγκαταστήσει καμιά δεκαριά τροχόσπιτα από την Αμερική της δεκαετίας του '60, το καθένα διακοσμημένο σε διαφορετικό στυλ. Τιμή κανονική: 100 ευρώ το βράδυ.
Που να φάτε
Σπάνια θα καταφέρετε να βρείτε ντόπια κουζίνα: ο τόπος είναι γεμάτος ιταλικά, γαλλικά, αυστραλέζικα, ακόμη και ελληνικά εστιατόρια (βρίσκω τρόπον τινά pathetic να φτάσεις ώς την άκρη του κόσμου για να φας πίτσα με χωριάτικη σαλάτα).
Υπάρχει ωστόσο το απόλυτο μαγαζί, όπου όχι μόνο θα δοκιμάσετε σουβλάκια κροκοδείλου, εσκαλόπ στρουθοκαμήλου και εντόσθια μπαμπουίνου, αλλά και θα χορέψετε με μαύρους μουσικούς σε ένα περιβάλλον εξόχως αυθεντικό (εκτός κι αν έχω χάσει την επαφή μου με την αυθεντικότητα - που δεν το αποκλείω). Λέγεται Mama Afrika, τα τραπέζια είναι πάντα γεμάτα, το γλέντι στο ζενίθ και ο σεφ σε μεγάλα κέφια. Στο 178 της Long street, στο κέντρο της πόλης. Μην το χάσετε επ' ουδενί.
Αν πάλι η ψυχή σας λαχταρά εδέσματα ωκεάνια (πρωτίστως καραβίδες), τότε επιβιβαστείτε σε ένα ταξί και σε ένα τέταρτο θα είστε στην ακτή του Camp's Bay, όπου διασκεδάζουν τα βράδια η εγχώρια νεολαία και οι σέρφερ απ' όλο τον κόσμο.
Πως να μετακινηθείτε
Με ταξί. Είναι φθηνό, διαθέτει ταξίμετρο, το βρίσκεις εύκολα και δεν έχεις την ενοχλητική αίσθηση ότι ο ταξιτζής έχει βάλει σκοπό της ζωής του να σε κατακλέψει.
Οργανωμένες εκδρομες
Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου σας θα βρείτε άφθονα φυλλάδια με το ανάλογο υλικό. Συνήθως, πρόκειται για μονοήμερες εκδρομές με σχεδόν φιξαρισμένες τιμές. Τη μεγαλύτερη απόκλιση -προς τα κάτω- τη βρήκα στο Explore Paradise Tours (www.paradiseexplorers.resgo.com) το οποίο, εννοείται, και χρησιμοποίησα. Ο οδηγός και ο ξεναγός ήταν άψογοι, μας προσέφεραν μεσημεριανό κοντά στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας -σαντουιτσάκια στη σκιά του βαν, είναι η αλήθεια- και δεν απαίτησαν φιλοδώρημα.
Αν είστε οινόφιλοι, δοκιμάστε την εκδρομή στα χωριά του κρασιού και προχωρήστε στη δική σας γευσιγνωσία ανάμεσα στις ανερχόμενες οινικές δυνάμεις παγκοσμίως.
Η εκδρομή στο Ακρωτήρι περιλαμβάνει ακτοπλοϊκό ταξίδι ώς τα νησιά με τις φώκιες, στάση στην πόλη με τους πιγκουίνους και, βέβαια, το ίδιο το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας που διέπλευσε πρώτος ο Ντίαζ.
Για όσους αρέσκονται στο αστικό τοπίο, υπάρχει πάντα το City Tour, για να δουν τα αξιοθέατα της πόλης αλλά και το νησάκι Ρόμπεν όπου είχε φυλακιστεί ο Νέλσον Μαντέλα - και όχι μόνο.
Βιβλία
Πριν ξεκινήσετε για τους Αντίποδες, διαβάστε τις «Σκηνές από τη ζωή ενός παιδιού», του νομπελίστα Τζ. Μ. Κούτσι (εκδ. Διήγηση), για να έχετε την εικόνα ενός λευκού στη Νότια Αφρική, αλλά και το «Οι άνθρωποι του Τζούλι» της κατόχου Νομπέλ Ναντίν Γκόρντιμερ (εκδ. Λιβάνη), για να δείτε πώς ζούσαν οι μαύροι.
Δωρα
Διαμάντια για την αγαπημένη σας, χρυσάφι για το χαρτοφυλάκιό σας.
"Περιγραφη ταξιδιώτη"
Από την κορυφή του Table Mountain ώς το νοτιότερο κατοικημένο σημείο της Γης, η πιο εντυπωσιακή πόλη της Αφρικής προσφέρει εικόνες και εμπειρίες που εντυπώνονται στη μνήμη για πάντα. Υπάρχουν πέντε - έξι μέρη που θέλω να δω πριν αποχαιρετήσω για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο (μάταιο για κάποιους, εγώ μια χαρά τον βρίσκω). Ένα από αυτά ήταν και το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, το νοτιότερο σημείο της Αφρικής, εκεί όπου βυθίστηκε ο Ιπτάμενος Ολλανδός και πέρασαν με κόπους και βάσανα ο Μαγγελάνος και ο Ντίαζ. Είχα ακούσει πως, αν ο καιρός είναι καλός, μπορείς να δεις μέχρι απέναντι τις χιονισμένες οροσειρές της Ανταρκτικής, αυτή την έσχατη Θούλη στους Αντίποδες. «Πάμε στο Κέιπ Τάουν;» πρότεινα ένα βροχερό χειμωνιάτικο σούρουπο στην ερωμένη μου.
«Θα πάμε για σερφ;» με ρώτησε ειρωνικά - αναφερόταν προφανώς στη μακρά αποχή μου από την άθληση και τη γενικότερη καταπόνηση του μυϊκού συστήματος. «Οχι, θα πάμε να δούμε φώκιες και πιγκουίνους, θα περιπλανηθούμε στους τόπους όπου έγραψαν τα βιβλία τους ο Κούτσι και η Γκόρντιμερ και θα φωτογραφηθούμε στο νοτιότερο κατοικημένο σημείο του κόσμου». Η προετοιμασία για ένα ταξίδι με γεμίζει πάντα με έξαψη και προσδοκία, αισθάνομαι ξανά νέος, σχεδόν φοιτητής. Είναι ένα συναίσθημα που δεν το αλλάζω με κανένα άλλο - εκτός ίσως από τον έρωτα. Πήραμε το αεροπλάνο της Turkish Airlines και, ύστερα από μια σύντομη στάση στην Κωνσταντινούπολη, πετάξαμε για τη Νότια Αφρική. Είναι νυχτερινό το ταξίδι κι έτσι κοιμηθήκαμε στο αεροσκάφος. Υστερα από 10 ώρες προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Κέιπ Τάουν. Ηταν ένα φωτεινό κυριακάτικο μεσημέρι. Είχαμε αφήσει πίσω μας τον γκρίζο καιρό της Αθήνας και αφεθήκαμε να μας λούσει ο ήλιος και η αύρα του Ινδικού - ή του Ατλαντικού· εξαρτάται από πού φυσάει. Είχα φροντίσει να κλείσω ξενοδοχείο μέσω Διαδικτύου, ένα art hotel, μια μινιατούρα αισθητικής στην καρδιά της πόλης, στη Long Street, εκεί όπου μαζεύονται τα βράδια οι τουρίστες στα μπαράκια με τις ταράτσες και τα τραπέζια έξω στο δρόμο. Το ξενοδοχείο μας, αποικιακού ρυθμού, λεγόταν Grand Daddy. Μας έδωσαν μια σουίτα στην πρόσοψη (είχα δηλώσει ζεύγος νεονύμφων για να κλείσω κάποιο καλό δωμάτιο - μια τακτική που ενίοτε αποφέρει καρπούς).
Από τη βεράντα του φαινόταν το όρος Table, το εμβληματικό αυτό βουνό που δεσπόζει πάνω από την πόλη του Κέιπ Τάουν και όπου στην κορυφή του φτάνεις μ' ένα υπερσύγχρονο τελεφερίκ. Καθώς το κοίταζα, θυμήθηκα το δικό μας Table, την Τράπεζα με άλλα λόγια, που υψώνεται πάνω από το Διακοφτό στην ακτογραμμή του Κορινθιακού. Και όντως, τα δύο μέρη έμοιαζαν όχι μόνο στ' όνομα, αλλά και στη μορφή. (Στην Τράπεζα του Κορινθιακού έψαχνε ν' αγοράσει εξοχικό ο Σεφέρης όταν ζούσε τον παράνομο έρωτά του με τη Μαρώ.) Το κέφι μου είχε φτιάξει υπέρμετρα -δεν μας είχε αναλάβει ακόμα τότε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- και ύστερα από ένα σύντομο ντους βγήκαμε να βρούμε ταξί για το τελεφερίκ του βουνού. Ηθελα να δω την πόλη από ψηλά. Εξω από το ξενοδοχείο οι δρόμοι ήταν έρημοι, λες κι είχα βρεθεί στο Μεξικό εν ώρα μεσημεριανής σιέστας. «Εδώ στο κέντρο δεν κατοικεί πια κανείς», με ενημέρωσε ο ρεσεψιονίστ. «Οι πλούσιοι μένουν στις βίλες τους έξω από την πόλη και οι ντόπιοι (οι μαύροι, εννοούσε) στις παραγκουπόλεις τους, μακριά από εδώ. Το κέντρο ζωντανεύει τις καθημερινές, ώσπου να κλείσουν τα μαγαζιά, κι ύστερα πάλι το βράδυ, όταν βγαίνουν οι τουρίστες». Είχαμε έρθει σε μια πόλη-φάντασμα, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ηταν μια αίσθηση πρωτόγνωρη κι επομένως καλοδεχούμενη. Καμιά σχέση με τα στίφη της Βομβάης.
ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ TABLE MOUNTAIN
Ο ρεσεψιονίστ κάλεσε ταξί. Σε πέντε λεπτά βρεθήκαμε στις πλαγιές του βουνού. Σ' ένα πλάτωμα, στην άκρη της ασφάλτου ήταν παρκαρισμένα αρκετά αυτοκίνητα, ενώ μερικοί τουρίστες τραβούσαν φωτογραφίες την πόλη που απλωνόταν μπροστά μας και τον κόλπο που μαρμαρυγούσε στο φως του ήλιου. Ηταν τρεις το μεσημέρι.
Το τελεφερίκ ήταν εναέριο και όταν ο στρογγυλός κλωβός του με τ' ανοιχτά παράθυρα άρχισε να τραμπαλίζεται στα συρμάτινα καλώδια πάνω από το κενό, αρκετοί τουρίστες άφησαν φοβισμένα βογγητά. Η διαδρομή μέχρι την κορυφή του βουνού ήταν εξαιρετικά όμορφη, φτάνει να μη σκεφτόσουν ότι κάποιο ολέθριο ατύχημα μπορεί να σ' έστελνε να εκσφενδονιστείς στα αβυσσαλέα βάθη. Στην κορυφή βρισκόταν ένα πέτρινο κτίσμα που στέγαζε ένα εστιατόριο κι ένα μαγαζί με αναμνηστικά. Αγοράσαμε νερό, μερικές αποξηραμένες μπανάνες και μάνγκο και αρχίσαμε να περιφερόμαστε στα μονοπάτια του βουνού.
Η θέα από εκεί ψηλά άξιζε το ίδιο το ταξίδι. Από τη μια μεριά φαινόταν το Κέιπ Τάουν, το λιμάνι του και ο μεγάλος κόλπος με το νησί Ρόμπεν, όπου βρίσκονται οι φυλακές που είχαν φιλοξενήσει κάποτε όλους εκείνους τους ταραξίες μαύρους, ανάμεσά τους και τον Μαντέλα. Φαινόταν ακόμη και το καινούργιο ποδοσφαιρικό γήπεδο που είχαν μόλις φτιάξει για το Μουντιάλ. Από την άλλη μεριά, απλώνονταν οι όρμοι και οι παραλίες μέχρι τον απέραντο κόλπο του Φολς Μπέι στο βάθος, με τη θάλασσα ν' αφρίζει στις ακτές και τα παραθαλάσσια χωριουδάκια να τηγανίζονται στον ήλιο (το ίδιο είχε αρχίσει να παθαίνει και η φαλάκρα μου - ήμουν χωρίς καπέλο). Τέλος, αν σκίαζες τα μάτια κι έστρεφες το βλέμμα προς το Νότο, θα έβλεπες το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας να δείχνει σιωπηλό προς την Ανταρκτική και τους πιγκουίνους της. Διάσπαρτα γύρω από το ακρωτήρι βρίσκονταν τα συντρίμμια 23 καραβιών που χάθηκαν στ' απύλωτα νερά του. «Το Ακρωτήρι!» αναστέναξα. «Αντε, το πραγματοποίησες κι αυτό το όνειρό σου», είπε η αγαπημένη μου. «Δεν πηγαίνουμε τώρα σιγά-σιγά, θα πάθουμε εγκαύματα από τον ήλιο». Πήραμε το τελεφερίκ της επιστροφής.
ΣΤΗ ΖΩΗΡΗ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ
Το ίδιο βράδυ επισκεφτήκαμε την Προκυμαία. Εκεί, στο λιμάνι, σα να ζωντάνεψε ξάφνου ο τόπος. Υπήρχαν ακριβά ξενοδοχεία, μαγαζιά με τουριστικά είδη, εμπορικά malls, κινηματογράφοι και μια σειρά από εστιατόρια, καφέ και μπαράκια. Το μέρος βούιζε από κίνηση, κόσμος έτρωγε σε τραπέζια δίπλα στο νερό, τα ιστιοφόρα σκαμπανέβαζαν πλάι στις δέστρες κι ένα πλοιάριο-ταβερνείο ετοιμαζόταν ν' αποπλεύσει για νυχτερινή κρουαζιέρα μετά δείπνου. Εδώ κι εκεί έπαιζαν μπάντες ιθαγενών με παραδοσιακές φορεσιές. Το φως του φεγγαριού καθρεφτιζόταν στη θάλασσα.
Αρχίσαμε να περνάμε μπροστά από διάφορα εστιατόρια, τα περισσότερα με ιταλική, γαλλική και αυστραλέζικη (υπάρχει τέτοιο πράγμα;) κουζίνα. Τελικά, βρήκαμε ένα τραπέζι στην Ακρη -The Edge- με λευκά τραπεζομάντιλα, κεριά και ψηλά κολονάτα ποτήρια για το κρασί. Παραγγείλαμε φιλέτο στρουθοκαμήλου, σουβλάκια από κροκόδειλο, κρασί Σιράζ από το Ακρωτήρι κι αφεθήκαμε να μας χαϊδέψει το θαλασσινό αεράκι. Την άλλη μέρα είχα κλείσει μ' ένα ταξιδιωτικό γραφείο μια ολοήμερη εκδρομή στα αξιοθέατα της περιοχής. Ηρθε και μας πήρε ένα μικρό λεωφορείο με μαύρο οδηγό. Πρώτος σταθμός το λιμανάκι του Χούτμπεϊ, απ' όπου σαλπάραμε μ' ένα μικρό σκάφος ώς τ' ανοιχτά του κόλπου. Εκεί, πάνω σε μικρές βραχονησίδες, χιλιάδες φώκιες μουκάνιζαν αενάως, βουτούσαν στα γκρίζα νερά και παρατηρούσαν ράθυμα τα πλοιάρια με τους τουρίστες - που διαγκωνίζονταν ποιος θα τραβήξει την καλύτερη φωτογραφία. Δεν είχα ξαναδεί φώκιες από κοντά κι ελπίζω αληθινά να μην επιστρέψω ως φώκια σε κάποια επόμενη ενσάρκωσή μου (είναι πολύ θορυβώδη πλάσματα για τα γούστα μου).
ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΩΝ
Στη συνέχεια μας οδήγησαν στο Σίμονς Τάουν, μια αδιάφορη παραθαλάσσια πολίχνη, που ωστόσο διαθέτει μια ιδιαίτερη ατραξιόν: μια αποικία πιγκουίνων. Τα πουλιά αυτά -που ζουν μόνο στην Ανταρκτική- πέρασαν πριν από λίγα χρόνια σ' αυτό το χωριουδάκι της Αφρικής κι έκτοτε δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους. Κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους τουρίστες μ' εκείνο το ξεχωριστό κορδωτό περπάτημά τους, ρίχνουν πότε-πότε καμιά βουτιά στη θάλασσα και ατενίζουν στοχαστικά τον ορίζοντα με τη μελαγχολία του νόστου στο βλέμμα. Φτιάχνουν τις φωλιές τους πλάι στα σπίτια των ανθρώπων και μοιάζει να έχουν αποδεχτεί το γεγονός ότι, παρόλο που έχουν φτερά, δεν μπορούν να πετάξουν. Αν μπορούσα, θα υιοθετούσα έναν πιγκουίνο, δείχνουν τόσο εύθραυστοι και τρυφεροί. Επόμενος προορισμός: Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Επιτέλους! Η περιοχή του Ακρωτηρίου είναι προστατευόμενο εθνικό πάρκο, με σπάνια χλωρίδα και πανίδα. Αρχίσαμε να βλέπουμε από μακριά ζέβρες, στρουθοκαμήλους και ομάδες μπαμπουίνων. Το όχημά μας σταμάτησε κάποια στιγμή στην άκρη ενός λόφου. Μπροστά μας απλωνόταν ο Ατλαντικός ωκεανός. «Από εδώ βλέπει κανείς να περνάνε οι φάλαινες το φθινόπωρο», εξήγησε ο οδηγός μας. «Πολλοί τουρίστες έρχονται έως εδώ πάνω για ν' απολαύσουν το θέαμα». Δυστυχώς για εμάς, δεν ήταν φθινόπωρο κι έτσι χάσαμε την ευκαιρία ν' ακούσουμε αυτά τα κήτη να τραγουδούν (σημείωσα, ωστόσο, στο μυαλό μου να ξαναδιαβάσω το «Μόμπι Ντικ»).
Υστερα από μισή ακόμη ώρα οδήγησης, φτάσαμε στη μύτη του Ακρωτηρίου. Εκεί όπου τελειώνει η αφρικανική ήπειρος κι απέναντι αχνοφαίνονται τα παγωμένα τοπία του Νότιου Πόλου βυθισμένα στις αιώνιες ομίχλες. Βγήκα από το βαν και τεντώθηκα να ξεμουδιάσω. Ο ωκεανός άφριζε χαμηλά, στα ριζά απόκρημνων βράχων. Τούτα τα νερά διέσχισαν ο Μαγγελάνος και ο Κουκ, ο Ντίαζ και ο Μπουγκενβίλ στο δρόμο τους για τις Ανατολικές Ινδίες. Σ' αυτά τα νερά βυθίστηκε ο Ιπτάμενος Ολλανδός και τόσα άλλα πλοία. Πριν πάρει την ευοίωνη ονομασία της Καλής Ελπίδας, ο τόπος λεγόταν Ακρωτήρι των Καταιγίδων.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο ακρωτήρια σ' εκείνο το σημείο. Το Cape Point είναι το πιο ψηλό κι έχει ένα φάρο στην κορυφή του, ενώ αυτό της Καλής Ελπίδας είναι λιγότερο δραματικό σε σύγκριση. Ομως εγώ είχα ταξιδέψει έως εκεί για το δεύτερο κι έτσι δεν μπήκα καν στον κόπο -ούτε στο έξοδο- να πάρω το τελεφερίκ για το φάρο. Τραβήξαμε το χωμάτινο μονοπάτι που κατηφόριζε προς το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Είχαμε στ' αριστερά μας τη θάλασσα. Πλάι μας φύτρωναν ανοιχτοπράσινα οξυάκανθα και ανεμοδαρμένα θάμνα, αγκαθωτές γαλατσίδες, αχνογάλαζες μολύβδαινες και αλόη. Σαύρες, πιτσιλωτά φίδια και μεγάλα καφετιά ποντίκια των αγρών χάνονταν πότε-πότε μες στους θάμνους. Ξάφνου φάνηκε μπροστά μας ένας όρμος με τιρκουάζ νερά και άσπρη άμμο σαν πούδρα γκέισας. Το τοπίο θύμιζε απαράλλαχτα το Πόρτο Κατσίκι της Λευκάδας. Ενα απότομο κατηφορικό μονοπάτι στρωμένο με ξύλινες σανίδες οδηγούσε ώς την παραλία. Μια πινακίδα έγραφε: «Κόλπος Ντίαζ». «Εδωσαν το όνομα του πρώτου θαλασσοπόρου που παρέπλευσε το νότιο άκρο της Αφρικής!» φώναξα χαρούμενος που έβρισκα μία ακόμη ευκαιρία να κάνω επίδειξη των γνώσεών μου.
Υστερα από περίπου μισή ώρα πεζοπορίας, φτάσαμε στα απόκρημνα βράχια του ακρωτηρίου. Σκαρφαλώσαμε πάνω στις κοφτερές γκρίζες πέτρες και σταθήκαμε στη μύτη της στεριάς. Στα πόδια μας λυσσομανούσε ο ωκεανός. Προχώρησα στην άκρη. Στο πρόσωπό μου έφταναν ψιχάλες αρμύρας. Απλωσα τα χέρια μου στον άνεμο κι ένιωσα να κυματίζω στον αέρα. Η ψυχή μου πετούσε. «Μην πηγαίνεις τόσο άκρη!» φώναξε η καλή μου. «Θα σε πάρει ο αέρας». Εκείνη τη στιγμή δεν μ' ένοιαζε, θα μπορούσε εξίσου καλά να με πάρει, βρισκόμουν σε έκσταση πνευματική. Ομως σιγά-σιγά συνήλθα κι αποτραβήχτηκα. Εξάλλου υπήρχαν κι άλλα μέρη που έμεναν να δω πριν απέλθω, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Λέσβος. Κατεβήκαμε από τα βράχια και σταθήκαμε με τη σειρά μας να φωτογραφηθούμε μπροστά στην ξύλινη πινακίδα που έγραφε: Cape of Good Hope. Συντεταγμένες 18΄ 28΄26΄ Ανατολικά - 34΄21΄25΄ Νότια.
Login