Περισσότερες πληροφορίες για την Ζανζιβάρη

Διασχίζοντας τη Μαύρη Ήπειρο-Tανζανία

Mετά τις κατάλληλες προετοιμασίες στη Λουσάκα, ξεκινήσαμε για την πιο γοητευτική και συνάμα περιπετειώδη διαδρομή με τρένο στην Αφρική, το ταξίδι με το Tazara. To Tazara είναι oυσιαστικά η σύντμηση του Tanzania-Zambia Railway Authority και είναι ο σιδηρόδρομος που διασχίζει όλη τη Ζάμπια και την Τανζανία, καταλήγοντας στο λιμάνι του Νταρ ες-Σαλάμ. Συγκαταλέγεται στην κατηγορία των ιστορικών διαδρομών με τρένο, μαζί με το Darjeeling που διασχίζει τα Ιμαλάια, το Chihuahua al Pacifico στο Μεξικό και τον Υπερσιβηρικό στη Ρωσία.

Χαρακτηριστικό όλων αυτών των διαδρομών δεν είναι απαραίτητα το μεγάλος μήκος τους ή ο υπερσύγχρονος εξοπλισμός τους (άλλωστε, πολλά από αυτά τα τρένα έχουν μείνει απαράλλακτα για πολλές δεκαετίες), αλλά τα τοπία και οι γεωγραφικές ζώνες που διασχίζουν. Για παράδειγμα, το Darjeeling, γνωστό και ως «Toy Train», κυλάει πάνω σε ράγες που έχουν απόσταση μόλις 60 εκατοστά του μέτρου (!) και ανεβαίνει σε υψόμετρο μέχρι και 2.000 μ., αφήνοντας άφωνους τους επιβάτες του μπροστά στο θέαμα των κορυφών του Εβερεστ και του Κατσετσούνγκα (3η πιο ψηλή κορυφή στον κόσμο).

Το Tazara έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Σχεδιάστηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Κίνα το 1976 και είχε αρχικό σκοπό να ενώσει σιδηροδρομικά το λιμάνι του Νταρ ες-Σαλάμ με τα πλούσια ορυχεία της Ζάμπια. Η διαδρομή συμπεριλαμβάνει 300 γέφυρες, 23 τούνελ και 147 σταθμούς σε μια απόσταση 1.860 χιλιομέτρων.Για το εγχείρημα αυτό εργάστηκαν 50.000 Τανζανοί και 25.000 Κινέζοι εργάτες, και μάλιστα παραδόθηκε νωρίτερα από ό,τι είχε προβλεφθεί. Το συνολικό κόστος του ήταν 500 εκατομμύρια δολάρια και παραμένει μέχρι και σήμερα το μεγαλύτερο έργο που έχει χρηματοδοτήσει η Κίνα εκτός των συνόρων της. Το πόσο χρόνο παίρνει το τρένο να διασχίσει αυτά τα 1.860 χιλιόμετρα είναι μια ερώτηση που επιδέχεται πολλές απαντήσεις. Το πιο σύντομο είναι κάτι λιγότερο από δύο ημέρες, αλλά μπορεί να κρατήσει πολύ περισσότερο, κυρίως εξαιτίας βλαβών. Γι' αυτό το ταξίδι ξεκινήσαμε αρκετά «διαβασμένοι», μια και δεν είναι λίγα τα αναπάντεχα που θα μπορούσαν να μας συμβούν, όπως αυτό που διαβάσαμε με έκπληξη σε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ στο διαδίκτυο: τρεις φίλοι ανέβηκαν στο τρένο χωρίς να έχουν λάβει υπόψη τους πως το εστιατόριο δεν λειτουργούσε. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ταξίδευαν μόνοι τους στο βαγόνι της πρώτης θέσης, το οποίο είναι κλειδωμένο και απομονωμένο από τα υπόλοιπα βαγόνια για λόγους ασφαλείας, είχε ως αποτέλεσμα να μην έχουν καμία πρόσβαση σε φαγητό για 2 ημέρες και να τρέφονται αποκλειστικά με μάνγκο, μπανάνες και άλλα τροπικά φρούτα που πουλούσαν μικροπωλητές στους σταθμούς! Ετσι φορτώσαμε κι εμείς προμήθειες για δύο, και παραπάνω, ημέρες και ξεκινήσαμε.

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΖΑRΑ

Ο αρχικός σταθμός του είναι το Kapiri Mposhi, τρεις με τέσσερις ώρες από τη Λουσάκα. Αφού υπολογίσαμε σωστά τα δρομολόγια, πήραμε το λεωφορείο για Kapiri Mposhi. Η διαδρομή, ωστόσο, του λεωφορείου ήταν επεισοδιακή. Φτάνοντας στον κεντρικό σταθμών λεωφορείων της Λουσάκα, μας περικύκλωσε μια ομάδα κόσμου από διαφορετικές εταιρείες λεωφορείων, τραβώντας μας από τη μία και από την άλλη πλευρά του σταθμού. Τελικά, αφού άρχισαν να λογομαχούν μεταξύ τους, αποφάσισαν ποιο λεωφορείο θα παίρναμε. Αγοράσαμε τα εισιτήρια και περιμέναμε για την αναχώρηση, η οποία όλο και καθυστερούσε, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο, αν περιμέναμε λίγο ακόμα, να χάναμε την ανταπόκριση του τρένου και να έπρεπε να περιμένουμε άλλες δύο ημέρες για το επόμενο. Η δικαιολογία της καθυστέρησης ήταν τελείως απρόβλεπτη. Ανεξάρτητα από τα ωράρια των δρομολογίων, υπήρχε ο άγραφος νόμος (που τελικά διαπιστώσαμε ότι ισχύει παντού στην Τανζανία) που δεν αφήνει κανένα λεωφορείο να ξεκινήσει αν δεν είναι γεμάτο. Τελικά, με οριακή καθυστέρηση ξεκίνησε, όταν είχε πια πραγματικά γεμίσει και η τελευταία σπιθαμή του λεωφορείου με κόσμο.

Φτάσαμε στο σταθμό του Kapiri Mposhi πέντε λεπτά πριν από την κανονική αναχώρηση του τρένου, όπου μας ανακοίνωσαν ότι θα μπούμε στο τρένο με καθυστέρηση 2 ωρών και ίσως να χρειαστεί να περιμένουμε κι άλλο μετά. Εκεί καταλάβαμε πως στην Αφρική οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν με πλήρως εναρμονισμένους ρυθμούς, έτσι ώστε, σε κάθε καθυστέρηση, όλα να δουλεύουν συντονισμένα. Ετσι, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και τους υπόλοιπους επιβάτες του τρένου και να ανταλλάξουμε ιστορίες που σχετίζονταν με πολύωρες αναμονές σε σταθμούς τρένων, αεροδρομίων και λεωφορείων. Τελικά, μετά από τέσσερις ώρες καθυστέρησης, ξεκινήσαμε... για πέντε λεπτά και ξανασταματήσαμε για άλλη μία ώρα λόγω τεχνικού προβλήματος! Παρά τις εξωτερικές συνθήκες, η κατάσταση μέσα στο βαγόνι ήταν αρκετά καλή. Οι κουκέτες είχαν 4 κρεβάτια και ήταν αρκετά ευρύχωρες. Είχαμε διαλέξει να ταξιδέψουμε με πρώτη θέση, η οποία ήταν αρκετά ακριβότερη από τις άλλες, αλλά η διαφορά στην άνεση ήταν μεγάλη. Η πρώτη θέση κόστιζε περίπου 45 ευρώ και διέθετε όλες τις προϋποθέσεις για ένα άνετο και ευχάριστο ταξίδι, ενώ η τρίτη θέση κόστιζε μόλις 25 ευρώ και προσέφερε το μικρό εμβαδόν ενός πάγκου μοιραζόμενου με αρκετό κόσμο.

Καθώς οι ώρες περνούσαν, απομακρυνόμασταν από το Kapiri Mposhi και μπαίναμε σε διαφορετικά τοπία, αρχικά σε απέραντες σαβάνες και αργότερα σε πιο ορεινές περιοχές. Το Tazara περνάει από υψόμετρο μέχρι και 1.400 μ. Ο χρόνος περνούσε άνετα δίχως να σκεφτόμαστε πότε θα φτάσουμε. Στις στροφές το τρένο έκοβε πολύ την ταχύτητα και έδινε τη δυνατότητα να βγάλουμε την κλασική αναμνηστική φωτογραφία που κυκλοφορεί, όπου βγάζεις το κεφάλι σου αρκετά έξω από το παράθυρο και σε φωτογραφίζουν από άλλο παράθυρο με φόντο όλο το τρένο καθώς στρίβει. Μετά την πρώτη ημέρα ξέραμε όλους τους ενοίκους του βαγονιού με το μικρό τους όνομα, αποδεικνύοντας ότι το τρένο παραμένει ένα από τα πιο κοινωνικά μέσα μεταφοράς, ιδίως σε μεγάλα ταξίδια, όπου στην ουσία συγκατοικείς με τόσο διαφορετικό κόσμο για ημέρες. Το βαγόνι μας είχε λίγο από όλα, από Δανούς γιατρούς, τουρίστες από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι Αιθίοπες δρομείς! Το μεσημέρι πέρασε ο έλεγχος διαβατηρίων και σε αυτό έδειξαν πολύ οργανωμένοι, αφού ήταν η πιο άνετη και ξεκούραστη διάσχιση συνόρων μέχρι τώρα στο ταξίδι. Ηρθε ο τελωνειακός υπάλληλος να συλλέξει τα διαβατήρια και μετά από κάποια ώρα μάς τα μοίρασε πίσω ο ελεγκτής του τρένου. Ξαναξεκινήσαμε και καθώς διασχίζαμε απέραντα τοπία, σταματούσαμε σε μικρούς σταθμούς όπου άλλοτε περιμέναμε λίγο, άλλοτε για 1 - 2 ώρες. Σε κάθε σταθμό υπήρχε μια μικρή κοινότητα μικροπωλητών που πρόσφερε σχεδόν τα πάντα, από τροπικά φρούτα και ξηρούς καρπούς μέχρι κάρτες κινητής τηλεφωνίας. Την τρίτη ημέρα είχε αρχίσει να επέρχεται κόπωση, καθώς είχε αναπτυχθεί μια ρουτίνα στη ζωή του βαγονιού και οι προμήθειές μας είχαν αρχίσει να τελειώνουν επικίνδυνα.

Δεν είχαμε υπολογίσει τις ποσότητες φαγητού που θα καταναλώνονταν από καθαρή αμηχανία. Ηταν δύσκολο να αντισταθούμε στις μυρωδιές της κουζίνας και, όσο περνούσαν οι ώρες, οι άμυνές μας κάμπτονταν όλο και περισσότερο. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο το τρένο περνούσε μέσα από το εθνικό πάρκο του Μικούμι και από το παράθυρο χαζεύαμε ορδές από ζέβρες, βούβαλους και καμηλοπαρδάλεις να μας κοιτούν μάλλον εξοικειωμένες με τη θέα του τρένου. Ηταν το πιο γρήγορο σαφάρι που είχαμε κάνει μέχρι τώρα. Τελικά, με καθυστέρηση 8 - 9 ωρών μπήκαμε ξαφνικά σε αστικό περιβάλλον. Είχαμε φτάσει, ήμασταν στο Νταρ ες-Σαλάμ. Οταν κατεβήκαμε από το τρένο, μας πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι ακόμη μία πολύωρη στάση και πως δεν θα ξαναεπιβιβαστούμε στο τρένο...

ΝΤΑΡ ΕΣ-ΣΑΛΑΜ 

Το Νταρ Ες-Σαλάμ δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τις υπόλοιπες αφρικανικές μεγαλουπόλεις, όπου συσσωρεύεται το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας. Πυκνή ανοικοδόμηση, ανοιχτές αγορές και πολλή κίνηση στο λιμάνι. Το «Νταρ», όπως αποκαλείται εν συντομία, είναι για τον επισκέπτη ένα μέρος οργάνωσης και αναχώρησης για τους πιο τουριστικούς προορισμούς στην Τανζανία.

Από το λιμάνι φεύγουν καθημερινά πλοία για τη Ζανζιβάρη, ενώ διοργανώνονται σαφάρι σε μερικά από τα πιο διάσημα εθνικά πάρκα στον κόσμο. Το Σερενγκέτι, ένα από τα πιο παλιά οικοσυστήματα του πλανήτη, είναι το πιο χαρακτηριστικό από αυτά, αποτελώντας σημαία του τουρισμού της Τανζανίας. Ο λόγος που το καθιστά τόσο διάσημο είναι επειδή εκεί λαμβάνει μέρος ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα της φύσης, η μαζική μετανάστευση των ζώων από το Νότο προς το Βορρά. Κατά τα τέλη του Μαΐου, όταν ξεκινά η ξηρή περίοδος και το γρασίδι αρχίζει να ξεραίνεται, μαζεύονται στη νότια άκρη του πάρκου πάνω από ένα εκατομμύριο ζώα κάθε είδους: γκνου, βούβαλοι, ίμπαλα (είδος αντιλόπης), ελέφαντες καθώς και διακόσιες χιλιάδες ζέβρες, σαν ένα αόρατο προσκλητήριο να τα καλεί σε αυτό το σημείο.

Για μερικές ημέρες επικρατεί συνεχής ένταση, καθώς τα αρσενικά αντιμάχονται για το ποιο θα ηγηθεί του κοπαδιού σε αυτή την πολύ σκληρή δοκιμασία. Τότε, και κάτω από ανεξήγητες βιολογικές διαδικασίες, ξεκινούν όλα μαζί σε μια ατέλειωτη κούρσα προς το Βορρά όπου το κλίμα είναι υγρό και εξασφαλίζει τροφή για όλους.Το θέαμα είναι άκρως εντυπωσιακό - όσο το είχαμε δει βέβαια μέσα από ντοκιμαντέρ, αφού οι τιμές του πάρκου ήταν άκρως απαγορευτικές (120 ευρώ ανά διανυκτέρευση σε σκηνή). Εμείς στοχεύσαμε για το Νγκορονγκόρο, έναν άλλο διάσημο προορισμό της Τανζανίας που προσελκύει πολύ μεγάλο ποσοστό των επισκεπτών κάθε χρόνο εξαιτίας της μορφολογίας του.

ΝΓΚΟΡΟΝΓΚΟΡΟ

Το Νγκορονγκόρο, κατά πολλούς το όγδοο θαύμα της φύσης, έχει δημιουργηθεί από την κατάρρευση ενός ηφαιστείου πριν από αρκετά εκατομμύρια χρόνια. Ο κρατήρας που δημιουργήθηκε είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, με διάμετρο γύρω στα 19 χιλιόμετρα, και μέσα του «προστατεύει» ένα οικοσύστημα με σπάνια βιοποικιλότητα. Πάνω από 30.000 ζώα συμβιώνουν μέσα στον κρατήρα ακολουθώντας μια διαφοροποιημένη εξέλιξη από εκείνη στο υπόλοιπο Σερενγκέτι, καθώς η μορφολογία του εδάφους μετριάζει την πιθανότητα εξωτερικοί πληθυσμοί να διεισδύσουν στο οικοσύστημα. Ορμητήριο για το Νγκορονγκόρο είναι η Αρούσα και αυτή τη φορά είχαμε αποφασίσει να μη διανυκτερεύσουμε μέσα στο εθνικό πάρκο, αλλά να οργανώσουμε το δικό μας μονοήμερο σαφάρι, όπως πολλοί μας είχαν συμβουλεύσει, καθώς οι τιμές των οργανωμένων σαφάρι για ένα τόσο σύντομο διάστημα δεν ήταν συμφέρουσες.

Ετσι, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο στην Αρούσα (κόστος 100 δολάρια, μόνο 4X4 επιτρέπονται μέσα στον κρατήρα), πληρώσαμε για το εισιτήριο του πάρκου (200 δολάρια για το αυτοκίνητο και 50 δολάρια ανά άτομο) και για τον οδηγό/ranger (30 δολάρια), καθώς το σαφάρι δεν επιτρέπεται στον κρατήρα αν δεν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος του πάρκου μες στο αυτοκίνητο.  

Οπως και κάθε άλλη αντίστοιχη δραστηριότητα στην Αφρική, έτσι και αυτή ξεκίνησε πολύ νωρίς το πρωί, κατά τις 5, και μετά από 4 ώρες αρχικά ομαλού και αργότερα κακοτράχαλου δρόμου, είχαμε φτάσει στην κόψη του κρατήρα. Το θέαμα δικαιολογούσε κάθε περιγραφή που είχαμε ακούσει μέχρι τότε. Ξεκινήσαμε αργά την κάθοδο και όταν φτάσαμε στο κεντρικό τερέν του κρατήρα, θυμηθήκαμε τον χαρακτηρισμό του Γερμανού φωτογράφου και συγγραφέα Reinhard Kunkel: «κήπος της Εδέμ». Βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από βουβάλια, ελέφαντες, ζέβρες, γαζέλες, ύαινες, λιοντάρια, τα οποία δεν φαίνονταν να ενοχλούνται και τόσο να ποζάρουν για μερικές φωτογραφίες. Σε κεντρικό σημείο του κρατήρα βρίσκεται μια μεγάλη λίμνη όπου μπορείς να δεις από κοντά σμήνη φλαμίνγκο και άλλων εξωτικών πτηνών. Οι ώρες πέρασαν πραγματικά τόσο γρήγορα που ούτε το καταλάβαμε πως είχε έρθει η στιγμή να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για την Αρούσα, αφού δεν επιτρεπόταν η παρουσία αυτοκινήτου στο πάρκο μετά τις 6 το απόγευμα.

Στο δρόμο της επιστροφής δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να κοιτάμε τις φωτογραφίες και τα βίντεο που είχαμε τραβήξει. Ηταν πραγματικά πολύ εντυπωσιακές και το γεγονός ότι τα ζώα αγνοούσαν εντελώς την παρουσία μας έκανε τις φωτογραφίες τόσο ρεαλιστικές όσο και στα ντοκιμαντέρ του David Attenborough, του πιο πληθωρικού κινηματογραφιστή της άγριας φύσης. Καθώς χαζεύαμε τον κρατήρα να απομακρύνεται, στον ορίζοντα φάνηκε επιβλητική η επόμενη πρόκληση του ταξιδιού, ίσως και η πιο τολμηρή: η χιονισμένη κορυφή του Κιλιμάντζαρο!