Η Αμμουλιανή βρίσκεται ανάμεσα στις χερσονήσους του Αγίου Ορους και της Σιθωνίας και αποτελεί το μοναδικό κατοικημένο νησί της Χαλκιδικής και ένα από τα δύο κατοικημένα νησιά της Μακεδονίας (το άλλο είναι η Θάσος).
Διοικητικά ανήκει στο Δήμο Σταγείρων-Ακάνθου και το νησί ενώνεται με τον υπόλοιπο δήμο με τα καραβάκια που εκτελούν καθημερινά δρομολόγια, χειμώνα-καλοκαίρι.
Η καταστροφή που έχει επιφέρει ο μαζικός τουρισμός δεν την έχει αγγίξει. Ακόμη και σήμερα, οι κάτοικοι κοιμούνται με τις πόρτες ξεκλείδωτες! Και μπορεί να μην προτάσσει προκλητικά τα κάλλη της, όπως άλλα ελληνικά νησιά, έχει όμως μια σπάνια ομορφιά που, όπως όλα τα καλά, δεν είναι για τους πολλούς. Οπως μαρτυρεί και το όνομά της (το οποίο είναι και Αμμολιανή), το νησί έχει πολλές αμμώδεις παραλίες με ρηχά και γαλαζοπράσινα νερά, που σχηματίζουν μικρούς κολπίσκους.
Με έκταση μόλις 4,5 τ.χλμ., η μετακίνηση είναι εύκολη και η χρήση του αυτοκινήτου όχι πάντα απαραίτητη. Η επιφάνεια του νησιού καλύπτεται από λόφους, μικρές κοιλάδες και ελιές. Μέσα σε αυτήν τη μικρή επιφάνεια γης, όμως, μπορείτε να βρείτε τα πάντα. Ενδείκνυται για όλα τα βαλάντια.
Οι κάτοικοί της δραστηριοποιούνται στους τομείς της αλιείας και του τουρισμού. Το νησί κυριολεκτικά βουλιάζει από τον κόσμο τους καλοκαιρινούς μήνες και ο πληθυσμός του αυξάνεται από 600 -που είναι οι μόνιμοι κάτοικοι- σε 5.000!
Εως το 1925, η Αμμουλιανή αποτελούσε μετόχι της Μονής Βατοπεδίου του Αγίου Ορους. Μερικοί μοναχοί, βοηθούμενοι από εργάτες, διαχειρίζονταν την κτηματική περιουσία: καλλιεργούσαν τα χωράφια, ασχολούνταν με τη βοσκή των ζώων και τη συλλογή των ελιών. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή, όμως, το νησί παραχωρήθηκε στις αρχές του 1925 στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στους πρόσφυγες των νησιών της Προποντίδος (Γαλλιμή, Πασαλιμάνι και Σκουπιά). Γι' αυτό και οι περισσότεροι κάτοικοί της, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν μικρασιατική καταγωγή.
Από εκείνη την εποχή έχει διασωθεί ο αρσανάς, ένα αγιορείτικο κτίσμα που βρίσκεται μέσα στο λιμάνι -εδώ τοποθετούσαν οι μοναχοί το καραβάκι τους όταν είχε κακοκαιρία-, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (1865), η λέσχη και το παλιό σχολείο.
Στη Χώρα εντύπωση προκαλούν οι αυλές που είναι στολισμένες με κάθε λογής λουλούδια. Από τότε που το νησί έπαψε να στηρίζεται στις υδροφόρες και έλαβε νερό από το υποθαλάσσιο καλώδιο, το πότισμα των λουλουδιών έπαψε πια να αποτελεί πρόβλημα.Μια βόλτα στη Χώρα του νησιού αποκαλύπτει την ομορφιά του. Στο δρόμο σας μπορεί να συναντήσετε και τον κυρ Δημήτρη που με το παϊτόνι του μεταφέρει τους τουρίστες από το λιμάνι στην παραλία Αλυκές.
Σε έναν κήπο με πανέμορφες τριανταφυλλιές, μια πινακίδα προειδοποιεί τον επισκέπτη: «Παρακαλώ μην τα κόβετε. Μεγάλωσαν με κόπο!».
Login